Tatiana Nikolić

            Tatiana Nikolić

                                    

          Pjesma........................

Kako opisati bijes

Kad mržnja nije osjećaj,

To je novi organ

Koji evoluira

Raste kao rak

Jede tvoj čir

Raste kao plijesan na

Tvoj egzistenciji

Plete mrežu i skriva

Svoj zločin

Podmuklim prstima plete okove od bršljana

Steže tvoj vrat,

Gubiš misao na vrijeme

Zaboravljaš to al ipak gledaš na sat

Izvlačiš svoje misli

Al suzdržavaš se

Da okovi ne puknu

Kao da su tvoj odabir

Čekaš da se nešto smiri

Da ptice umuknu

Kad se dan opet javi

Taj osjećaj opet

Vraća grč u svoj trak

I rak se širi

I misliš ono što možda ne bi smjela

Sutra je novo

Novi plan za nečije ubojstvo.............

               

                                                           

                                        Obilježen                                        

                                                          

                                                           Sjeti se da ime nije tvoje 

                           

                                                           da etiketu možeš skinuti

,                                                          dano je i uzeto

                                                           i sve što oni kažu                                    

                                      

                                                           je drukčije i prljavo.

                                                           Procesi,komunikacije

                                                           Sustavi i verbalizacije.

                                                           Prepreke,sklopovi

                                                           Zamke i lopovi.

                                                           Jel znaš da su uzeli?

                                                           Da smo prodani i uzeti?

                                                           Ime nije tvoje,ni moje nije moje

                                                           dali su nam biljeg ,

                                                           Al ni grimizan ni srama

                                                           dali  su mi ime

                                                           Kao – pitanje je stava.

                                                          

U šutnji su kratke noge

                       

                                                            Da li šutiš

                                                                Jer ne možeš reći

                                                                Ili dižeš ruke od vas?

                                                                Da li plačeš

                                                                Jer te boli sumnja,

                                                                A očaj raste

                                                                Jer ne vidiš nas.?

                                                                Otvori kapke

                                                                Žudnja je veća od boli,

                                                                Zatvori šake

                                                                I očisti rane od soli.

                                                                Želiš promjenu

                                                                Ali pobuna je halucinacija jačih,

                                                                Moguće tek raste,

                                                                Digni se ,buni i pusti

                                                                Ranu da zaraste.

                                                                Veneš ko trava

                                                                 Poslije kisele kiše,

                                                                 Srce lupa o tijelo,

                                                                 Priznajem nema te više.

                                                                U halucinaciji snaga

                                                                 Moći se rađa,

                                                                 Ego ti raste

                                                                 I postaješ jača.

                                                                 Pobuna potlačenih

                                                                 Je pobuna jačih,

                                                                 Stisni šake i

                                                                 Pretvori slabost u moć!

                               

                                                          IZAC IJE

                                                Gdje je modernizacija

                                                   Dok vlada globalizacija?

                                                Što je to napredak

                                                   U položaju za vječni ustanak?

                                                Tko će me zaštititi

                                                     Ako me želite pratiti?

                                                Ne želim vaše ordenje nositi

                                                   Zar ne možete shvatiti?

                                                Gdje je to civilizacija

                                                  Dok vlada modernizacija?

                                                Zar se nismo dovoljno mijenjali

                                                    Dok smo se po ljestvici uspjeha penjali?!

                                                    Ne možete sve globalizirati

                                                    Niti nas monopolizirati

                                                 Ako želite „vladati“

                                                  Nama morate pripadati                                                 
                                                

                                                            I JEDNA DUGA

Stojim negdje gdje tjeskoba

Ne dopire

Kao magičan krug

Čuva me od njih

A opet n isam nevidljiva

Crpe moje emocije

Kao da me žele posjedovati

Prodiru u dubinu moje podsvjesti

Kako bi me modelirali

Kritiziraju moje postojanje

Objašnjenjem za moje dobro

A ja želim da prestane

To natjecanje slabijih i jačih

Prekidam liniju manjeg otpora

Nadajući se da neko slično lice

Traži leđa za suradnju

Pod uvjetom  nepisanog pravila distance

Koju nam je društvo nametnulo

Ne,nisam odustala od

Zbilje i mogućnosti postojanja

U okvirima relativne ljubavi,

Samo želim da se skine

Barijera s privida da

Postoji tolerancija  onih

Koji je polako guraju

U Pandorinu kutiju

Pod pojmom

Nepodnošljivog i nesuvremenog,

A mi percipiramo

Nešto što bi kao trebali voljeti

A možda i osvojiti.....

             

  

                                                       Kada će prestati ta distribucija moći

                                                         Da mogu bez straha

                                                     Taknuti njihove

                                                         Predmete obožavanja?

                                                        Bez straha da sam dio

                                                        Prividno moćnih?

                                                       Gdje su polja koja su

                                                        Izgorila da na njima

                                                        Naraste nova trava?

                                                           Da mogu tamo postaviti

                                                         Svoje idole bez lica

                                                          I svoje crkve bez zidova

                                                          Moliti se uzaludnom

                                                           Bez povratka u sjećanja  na prošlost

                                                          Ukrašenom nadom

                                                              U neku budućnost

                                                             Koja dolazi......Ma kad??!?!

                                                         

                                                             

  

                                                   PJESMA

                                             Kako da napišem  pjesmu

                                             Kad su riječi robovi

                                              Onoga što osjećam?

                                            Koliko ima istine u

                                             lažima koje su neizrecive?

                                            Kao kap po kap

                                              riječi su suvišne

                                            Ono što osjećam je krivnja

                                                  Jer nema objašnjenja za druge

                                            Kao da sam ja uopće bitna.

                                            

  u biti....ne osjećam ništa.

                                            Nek samo pada

                                            Valjda će i one nestati-

                                           Riječi.............       

  

                                                                                              SMISLU

                                                                                           Na najlakše pitanje

                                                                                             Ja ne bih našla

                                                                                            Odgovor

                                                                                           Jer i najlakši

                                                                                           Odgovor

                                                                                            Vuče u još dublji

                                                                                            Beznačaj.

                                             

                                          TIŠINA

                                Nije koža to što me drži,

                                Već lanci izabranih,

                                Okrunjenih, privilegiranih.

                                Nema zvuka koji ne para

                                Njihove obruče

                                Nema koraka koji

                                Ne ostavljaju tragove na

                                Njihovim prilazima.

                                Rastrgani, pritisnuti,

                                Uhvaćeni

                                Tapkamo u tišini

                                Njihove kreacije                       

                                                                                            

                                                        

           

BROJ

                         Rekao si da tučeš moju mamu

                        Jer te  nije slušala,

                        A to se mora

                        Jer ti si glava obitelji

                        I tebe svi slušaju.

                        Rekao je da me nije silovao

                        Jer sam bila pijana i htjela sam TO

                        A TO svaka želi.

                        Rekao je da me nije uvrijedio

                         Jer udarci ne povrijeđuju, samo bole

                         A ja samo tražim

                         Rekao je da sam ja kriva

                         Jer to je ipak samo varanje

                         A ja sam razlog

                         Rekli su da sam samo proizvod

                         I stavili moje lice na bilbord

                         Jer govore da nemam misli i želje,

                         A lice samo šuti

                         Rekli su da tražim previše

                         Jer je obitelj moj horizont i granica,

                         A ja samo ganjam vjetrenjače.

                         I sve to bez razloga.

                         Rekle su da su borkinje

                         Jer se bore za ljudska prava žena

                         A zašto me mrze kad kažem da sam abortirala?

                         Gdje je kraj horizontu

                          Ljudske taštine i licemjerstva,

                          Da tamo zapalim svijeću

                         žrtvama naše civilizacije?!!!

ZNALA SAM

          Saznala sam da

          Neki idu nebo,

          A neki u pakao

          Vidjela sam male RuČICE                                                                                         

                  I poglede u negdje...

         Zamazala sam ogledala

         Da ne osjetim sunce

         Okrenula sam stranicu

         Da ne proČITAJU MOJU SUDBINU

                  SAKRILA SAM SE

                  OD POGLEDA I DODIRA

                  LJUDI I ONIH

                  KOJI TO NISU

                  Ali zgrabili su me

                  U zamku njihove svakodnevnice

                  Očaja i dugog puta

                  Gdje završiš 

sama.............................................................................................................................................................................................................

 BROJ 5

Počinjem se pretvarati

U bolest

Razvijam nove organizme

Na ploči svoje egzistencije

Kanalima osjetila

Propuštam tihe podsjetnike

Bez svijesti

Da me ne uznemiruju

A tek podsjete

Trepnu i zgrabe

Iz čemera očaja

U čekanju

Da me podsjete

Da postoji opcija

U razvijanju svojih iluzija

Bez barijere nametnutog

U dugoj magli zaborava,

A nešto da sve ipak postoji

Bez razloga

Na nišanu

Stojim prisiljena,

Da pucam, palim, ubijam

Za njihove ciljeve i ideale

Da se borim, lutam, ranjavam

Za društvenu slogu i boljitak

Za nečiji profit i probitak

Na nišanu meta

Dvije male ruke i osmijeh djeteta

Za njih rat iz razloga

A mi smo opravdanje

Za mene destrukcija, bol

I neznanje....

  

Klaonica

             Tiho tapkanje

             Pod reflektorima onih koji nadziru

             Strah

             Crveni tepih boli

             Na traci za umiranje

             Krv.

             Zvuk oštrih noževa

                       Tupih od kože zgrčenih

                       Bol.

                       Red, rad i disciplina

                       U krvavom košmaru

                       Naše svakodnevnice

                       S vašim dopuštenjem

                       Na strah, krv i bol.

                       I sve to ekskluzivno samo za vas!

LANE

Utihnule su grane

Kroz buku napredka

Povuklo se granje

U napadu moćnijuh

Oljuštila se kora

Za nečiji proizvod,

Za profit i

Društveni razvoj

Povukle su svoje izvore

A mi smo digle brane

Odvajanje u ime suradnje,

A suradnja zbog prisole.

Bez šuma, jeke i žamora

Zbog lova, buke i umora.

I lane otrči u šumu.

............................................

Ponekad se osjećaš kao posljedica slučajnog

Posljedica koju

Treba izbrisati

Misliš da se namećeš samim postojanjem

Pa ga opravdavaš

A u istima tražiš

Sklonište i smjer

Koristiš njihove nusprodukte postojanja

Jer misliš da je njihova opcija bolja

Iz čistog razloga jer su to oni

Sretneš drukčijeg

Na odmaku vremena

I formule egzistiranaj

I osjećaš pripadanje i suradnju

Znaš da je njegova solucija

Iskreniji smjer i bijeg

Ali samo privremeno

Jer još stojiš na čeki i čekaš u položaju

Za društveni sukob

U vječnom trajanju.....